როგორ შეიძლება ათასმა წელმა
განვლოს, როგორც ერთმა დღემ
ერთი ბერი დიდხანს ცხოვრობდა მონასტერში და სულ ეკითხებოდა საკუთარ თავს: „როგორ შეიძლება ათასმა წელმა განვლოს როგორც ერთმა დღემ?“ მაგრამ სამოთხეში ისეთი სიმშვიდეა და ნეტარება იმდენად დიდია, რომ ათასი წელი ერთ დღედ გეჩვენება.
ეს ბერი ტაძარში მნათე იყო და წარმატებული სულიერი ცხოვრებით ცხოვრობდა.რამდენიმე წელი შესთხოვდა ღვთისმშობელს: „ ღვთისმშობელო ილოცე ქრისტე მაცხოვრის წინაშე, რომ გამაგებინოს _როგორ გადის ათასი წელი,ვითარცა ერთი დღე? რამეტუ ვიცი მე, რომ სულიწმინდის ეს სიტყვები ჭეშმარიტია.“ სამი წლის ლოცვის სემდეგ ღმერთმა განუცხადა.
ერთხელ მნათე შუაღამიანის დასრულების შემდეგ მარტო დარჩა ტაძარში და ღვთისმშობლის დაუჯდომლის კითხვას შეუდგა. ტაძრის გასაღები ხელში ეჭირა, ხოლო სკუფია იქვე დადო კლიროსზე.
უეცრად ტაძარში ფრინველი შემოფრინდა და პირდაპირ კანკელზე დაჯდა. ასეთი სილამაზის ფრინველი ბერს თავის სიცოცხლეში არ ენახა. ბუმბულები ცისარტყელის ფერებით უელავდა, თავს ქოჩორი უმშვენებდა, აქეთ იქით იყურებოდა და ტაძარს ათვალიერებდა. მისი თითოეული ბუმბული ძვირფასი ქვის მსგავსი იყო.
ბერმა დაინახა რა ფრინველი გაიფიქრა: „მოდი დავიჭერ. ერთი ბუმბული რომ მაინც ამაღებინა“.
ბერი მივარდა ფრინველს, მაგრამ ის აფრინდა და ტაძრის შუაში დაეშვა, თან თავს აჩვენებდა თითქოს ფრენა უჭირდა. ბერი მისკენ გაქანდა. გაიწვინა მისკენ ხელი რომ დაეჭირა, ის კი სტოაში გამოფრინდა. და ისევ ხელის გაწვდენისთანავე მაღლა აფრინდა და ტაზრიდან მონასტრის ეზოში გადაინაცვლა, შემდეგ კი ყორეზე შემოჯდა. როცა ბერი ყორეს მივარდა ის ტყისკენ გაფრინდა. ბერი გადაევლო ყორეს, გულში კი იმეორებდა: „ღმერთო დამეხმარე მის დაჭერაში“. და კიდევ ერთხელ რომ სცადა, ფრინველი დიდი მდელოსაკენ გაფრინდა. „უფალო ნუ მიმატოვებ. იქნებ ერთი ბუმბული მაინც ჩამაგდებინა“! როდესაც მდოლოს შუაგულისკენ გაქნდა ბერი, ფრინველი ნაძვზე აფრინდა. მაშინ ატირდა ბერი: „უფალო არ ვიყავი ღირსი ერთი ბუმბულისაც კი“. უყურებდა ფრინველს და ამბობდა: „უფალო, უფალო როგორი ლამაზი ფრინველია, არასოდეს მინახავს მისი მსგავსი“!
ამ დროს ფრინველი ამღერდა. ასეთი გალობა ბერს არასოდეს მოესმინა. ის ხომ ანგელოზი იყო, ფრინველად მოვლენილი. მაგრამ ბერმა ეს არ იცოდა; იდგა ასე მდელოზე უყურებდა ფრინველს. ის კი გალობდა მისთვის მთელი სამას ორმოცდა თხუთმეტი წელი.
ბერს ეცვენებოდა რომ ოდენ ერთმა საათმა განვლო და ამ დროის მანძილძე ის არ დაბერებულა, არ დაღლილა, არ უგვრძნია სიმსილი და წყურვილი და მას არც არავინ გადაყრია.
შემდეგ ფრინველი გაფრინდა, ბერმა კი ხელში ტაძრის გასაღები რომ იგრძნო, გაახსენდა: „ვაი ჩემს თავს, სკუფიაც ტაძარში დამრჩა და ტაძარიც ღია დავტოვე, წავიდე ჩავრაზო“. მივიდა მონასტერსი ტაძრის გასაღებიტ ხელში, მაგრამთავისი მონასტერი ვერ იცნო. ტაძარი სხვანაირად გამოიყურებოდა, კელიებიც სხვა იყო.
„ან მე გავგიჟდი, ანდა ეს ჩვენი მონასტერი არაა“ , ფიქრობდა ბერი. იცოდა რა, რომ მხოლოდ ერთ საათზე ცოტა მეტის წასული იყო, ბერი გასაღებით ხელში მეკარესთან წავიდა. მეკარემ თეთრწვეროსანი, სახეგაბრწყინებული ბერი რომ დაინახა უთხრა:
_ მაკურთხე მამაო! საიდან მოდიხარ?
_ შვილო მე ტაძრის კარის დასაკეტად მოვდივარ.
_ საიდან ხარ?
_ აქედან. მონასტრიდან.
_ და სად იყავი?
_ აი აქვე, შორიახლოს ვიყავი.
_ მაგრამ მამაო, შენ ჩვენთაგანი არ ხარ.
_ შენ რა ვერ მცნობ შვილო, მე ესა და ეს ბერი ვარ, მნათე ვარ და ტაძრის ჩასარაზად მივდივარ.
_ დამელოდე მამაო, წავალ წინამძღვარს მოვახსენებ.
ხოლო წინამძღვარს იმ ღამით გამოცხადება ჰქონდა. სამჯერ ჩაესმა ხმა: „გააღეთ მონასტრის ჭიშკარი, რათა უფლის მტრედი შემოვიდეს“!
_ მამაო აქ ერთი სახეგაბრწყინებული ბერია, ამბობს რომ მნათეა და ტაძრის ჩასარაზად მოვიდა.
_ გაუღე შვილო ჩემო, რამეთუ აქ დიდი საიდუმლოა დაფარული! მოიყვანე ჩემთან.
როცა მივიდნენ , წინამძღვარმა ჰკითხა მას:
_ მამაო მიცნობ მე?
_ არა.
_ მონასტერს თუ ცნობ?
_ უკვე ვეღარ ვცნობ. ტაძარს ვცნობ, მაგრამ ის ისეთი აღარაა როგორიც იყო. სხვანაირი სახურავი ჰქონდა.
_ სად იყავი წასული მამაო?
_ აქვე ვიყავი ახლოს, ტყეში.
წინამძღვარმა ბრძანა მონასტრის ზარები დაერეკათ და ტაძარში მთელი საძმო შეკრიბა, სამასი ბერი. შემდეგ დააყენა ბერი ტაძრის შუაგულში, კანკელის წინ, ისე რომ ყველას დაენახა და ჰკითხა:
_ მამაო, ამ ბერებიდან ვინმეს თუ იცნობ?
_დიდება უფალს! ვერავის ვერ ვცნობ! _ უპასუხა მან.
_ ხოლო თქვენ იცანით ეს ბერი? _ ჰკითხა წინამძღვარმა საძმოს.
_ ვერ ვცნობთ. _ უპასუხეს მათ.
_ მამაო თუკი ერთი საათის წინ წახვედი, ვინ იყო იმ დროს წინამძღვარი?
_ აბბა ილარიონი.
_ ეკლესიარხი?
_ აბბა ამბროსი.
_ ეკონომოსი ვინ იყო?
_ აბბა კირიაკი.
_ სალარო ვის ებარა?
_ აბბა გერონტის.
მაშინ წინამძღვარმა თქვა:
_ დიადი საიდუმლო გამჟღავნდა ჩვენ შორის! უხმეთ აქ მონასტრის არქივარიუსს! _ და უტხრა მას: _ მოიტანე ბოლო რამოდენიმე საუკუნის არქივები. როდის იყო მონაზონთა ასეთი კრებული.
ეძება მან ორმოცდაათი წლის წინანდელ ჩანაწერებში, ასი, ორასი, სამასი წლის ჩანაწებშიც ეძება, მაგრამ ვერ აღმოაჩინა.განაგრძო ძებნა და მონასტრის სხვენში ძველი, ჭიებისგან შეჩმული ფურცლები იპოვა, რომელთა ასაკი სამას ორმოცდათხუტმეტი წელი იყო. ჩაიკითხა: ეს და ეს, ეს და ეს... და იპოვნა.
_ მამაო, მონასტრიდან როდის გახვედი?
_ საათზე მეტი იქნება გასული.
_ რას შესთხოვდი უფალს გასვლის წინ?
_ მე დიდი ხანია ვლოცულობ და ღვთისმსობელს შევთხოვ, რათა უფალმა განმიცხადოს, რასაც ის ამბობს ფსალმუნში: „რამეთუ ათასი წელი წინაშე თუალთა შენთა, უფალო, ვითარცა გუშინდელი დღე“!
_ აი, მამაო, ყოვლადწმინდა და ყოვლადმოწყალე ღმერთმა შეისმინა შენი ვედრება. შენ არ გინდოდა ამის დაჯერება, იქნებ გჯეროდა კიდეც, მაგრამ გსურდა დარწმუნებულიყავი. მაშ ასე, რაც შენ წახვედი უკვე სამას ორმოცდათხუთმეტი წელი გავიდა!
ბერი ატირდა, ხოლო წინამძღვარმა უთხრა:
_ ხომ ხედავ, მამაო, უფალმა სასწაული გიჩვენა, რადგან შენ რწმენით ლოცულობდი. თუ სამას ორმოცდათხუთმეტი წელი შენ ერთ საათად მოგეჩვენა, ხომ გწამს ახლა, რომ უფლისთვის ათასი წელი ერთ დღესავითაა?
_ მწამს, მამაო.
მაშინ წინამძღვარმა უბრძანა მღვდელს, შემოსილიყო. მან გამოაბრძანა წმინდა საიდუმლო და აზიარა ბერი ყველას წინაშე. ბერმა მიიღო წმინდა ზიარება და თქვა:
_ მამებო, შემინდეთ, რამეთუ უდიდესი გაოცება მოგგვარეთ. მისი სახე მზესავით ბრწყინავდა. შემდგომ ყველას შენდობა სთხოვა და იქვე, ტაძარში აღესრულა. და წავიდა სამოთხეში, იმ წალკოტში, რომლის აღწერა არავის შეუძლია, რამეთუ წმინდა პავლე მოციქული ამბობს: „რომელი თუალმან არა იხილა, და ყურსა არა ესმა, და გულსა კაცისასა არა მოუჴდა, რომელი განუმზადა ღმერთმან მოყუარეთა თჳსთა“.
ღმერთმა ჩვენც გვახილვინოს ასეთი სილამაზე უფლის ყოვლადწმინდა დედის და მისი ყველა წმინდანის ლოცვით.
ამინ!
